Isang Pagdra-drama ng Echoserang Bata

Hi! Ako si Ceara ang Echoserangbata.

Okay, matagal-tagal na akong hindi nakakapagsulat pero sana kilala pa ninyo ako. Ako kasi aaminin ko, parang wala na akong kakilala. Parang wala akong alam sa mga nanyayari sa balita, sa latest ng tugtugan sa radyo, sa mga tiga-korea, sa mga teledrama, sa mga buhay ng PBB teens pagkatapos nilang lumabas ng bahay ni kuya, sa showbiz balita at sex scandals ng mga artista, sa buhay ng prof ko na nakasulat sa kani-kanilang blog, sa mga chismis ng taong nakatira sa may Anobing St., sa latest na virgo horoscope, sa larong audition, sa blog kong malaswa, o maski sa mga kaibigan kong may kanya-kanyang dilemma.

Parang pakiramdam ko, masyado akong nailalayo sa kabihasnan. Parang napakalayo ko na sa lahat ng bagay. Maski mga salitang tagalog nalilito na rin ako kung papaano gagamitin.

Tao pa ba ako? O isa na lang akong unidentified living object na nakatapak ang paa sa mundong Earth? Resulta ba ito ng pagpapakasasa sa pag-aaral o dahil lagi na akong tulog?

Bahay, CR, LRT, Iskwela, Garapal na mga trike drivers, at putik-putik na kalsada sa tapat ng bahay namin. Yun na lang ba ang mundong ginagalawan ko sa ngayon? Paulit-ulit akong nagrereklamo sa buhay kong sirang plaka na paulit-ulit at walang nanyayari. Nagpapapakapagod sa isang kursong 50-50 kung mairaraos. Parang isang zombie na walang gusto, walang alam, walang pakialam.

Tao pa ba ako? Humihinga ako, kumakain, tumatae at umuutot pero kagaya ng isang galon ng tubig na mabibili, walang lasa at walang kulay.

Hindi ko maintindihan ang sarili ko kung bakit ako nagkakaganito. Pakiramdam ko wala na akong kaibigan. Lagi kong sinasabi na may isang linya sa pagitan ng pagka-"miss" at pagkalimot. Parang lahat ata nalimutan na ako. Nakakalungkot. Lahat na lang kasi ng mga kaibigan ko, may kanya-kanyang buhay. At kapag yayain nila akong mag-goodtime, laging hindi ako pu-pwede.

Nagsasawa na ako sa ganitong takbo ng buhay ko na paulit-ulit na niyaya, paulit-ulit na gustong sumama pero kailangan tumanggi. Ang dami-dami kong sinasabi pero isa lang ang ibig sabihin niyan, namimiss ko na magkaroon ng buhay.

Namimiss ko nang tumawa ng malakas, manuod ng sine o gig, um-aura sa mga lasing na bastardo sa mga club, magsuot ng mga wirdong damit, mag-internet maghapon, magbasa ng magazine, makipagbaklaan sa mga babaeng mae-echos at kumuha ng mga litrato ng ibang tao na hindi ko naman talaga kakilala,namimiss ko na yung pakiramdam na magkaka-crush at kikiligin hanggang sa pwet, namimiss ko na yung mga kaibigan ko na alam ko naman na hindi ako namimiss dahil nakalimot na sila..

Namimiss ko na ang buhay ko. Namimiss ko na yung mga bagay na gusto ko talagang gawin. Namimiss ko na yung oras ko na nakangiti, magaan ang loob at walang prinoproblema. Namimiss ko na ang aking pagka-echoserang bata. Namimiss ko na ang mga kalokohan ni "CEARA". Namimiss ko na ang sarili ko.