Ang Maasim na Ubas : Isang Parabula

PAALALA: Ang lahat ng nakasaad dito ay isang kathang isip lamang. Isipin kung maniniwala o hindi. Take time to realize at magmuni-muni.

Kakatapos lang ni Juan magtrabaho. Pagod na pagod at gutom na gutom. Nakita niya ang isang basket ng ubas sa lamesa. Alam niyang gusto niya nang kunin ang mga iyon at lantakan para naman mapawi ang gutom niya. Pero dahil magaling siya, kaya naman daw niyang pigilan ang kumakalam na sikmura niya. Pilit na naghanap ng ibang pagkain si Juan pero maski anong tingin niya sa mga cabinet sa kusina ay wala siyang makita. Kung meron man, mga de lata lamang na mukhang masarap pero pagbukas niya ay expired na pala. Inisip niya kung kakainin na ba niya yung ubas. Isip. Isip. Isip.

Palakas ng palakas ang tunog ng tiyan niya at alam niyang sumasakit na iyon dahil gutom na nga siya. Pero hindi pa rin niya kinuha yung ubas kasi naisip niya na baka maasim ito. Inisip niya na baka hindi ito masarap. Inisip niya na baka mamaya hindi naman pala safe ito kainin. Kaya ang ginawa niya tinignan niya lang yung ubas.

Hanggang sa lumipas ang ilang oras, nalipasan na rin siya ng gutom. Natatakam pa rin siya sa ubas pero hindi niya pa rin ito ginalaw. Naisipan na lang niyang lumabas muna at magpahangin sa labas.

Pagbalik niya, wala na ang isang basket ng ubas. Kinain na ng kapatid niya. Ayan tuloy, nganga.

MORAL LESSON: Wag ng magpatumpik-tumpik pa. Kung may nakahain sa lamesa, at nagugutom ka kainin mo na. Kung may gusto kang tao, sabihin mo na. Kung may nais kang gawin, simulan mo na. Wag mo na hintayin ang oras na mawala pa ang nasa sa iyo na.

Kung ayaw mong dumating yung araw na pati sayo hindi ako maniwala, wag na wag mo na ulit akong gagaguhin.

Siguro nga hindi mo naiintindihan kung bakit may mga bagay na nanyayari na hindi mo inaakala. Tila isang laro lang ang lahat, hindi pinag-isipan, hindi tinignan kung may masasaktan. Mga bagay na hindi mo inaakalang kayang gawin sayo ng taong pinagkakatiwalaan mo. Okay lang manggago, okay lang manloko, okay lang magbiro pero sana nasa lugar. Ang tao ay tao, hindi laruan na pwedeng gaguhin kapag wala kang magawa. Hindi tao-tauhan na parang isang manika. Hindi isang character sa isang video game na kaya mong kontrolin.

Pero alam mo kung bakit siguro may tiwala ka pa rin sa kanya? Kasi mas matimbang ang samahan niyo. Malalim, mabigat, at mahirap kalimutan. Hindi mo maiwan-iwan at kapag tinanong ka ng ganito..

"Kaya mo ba siyang iwan?"

Isa lang ang isasagot mo. 

Hindi.

Hindi pa rin ako makatulog ngayon maski na kanina ko pa pinipilit na matulog. Kanina pa ako palipat-lipat, paiba-iba at paikot-ikot sa kama. Nakakadalawang libro na ako na wala naman kwenta pero ewan hindi pa rin ako tinatablan ng antok. Gusto ko na talaga matulog.

Habang nakahiga sa kama, hindi mo naman mapipigilan na mag-isip, magmuni-muni. Kung ano-ano lang. May mga pangit kang maiisip, may mga magaganda. Sa totoo lang, maski naman anong gawin mo tuloy-tuloy lang eh. Manuod ng tv, kumain, maligo, sumakay ng jeep, tumae, mag-ayos ng gamit, makinig ng music, makinig sa teacher, magcomputer, manuod ng porn, maglakad sa kalsada, kumain ng angel’s hungarian sausage, makitawa sa mga kaibigan, atbp. Laging tumatakbo yung kung ano-ano na naiisip mo may koneksyon man o wala sa kung anong nararanasan mo ngayon, noon o sa mga susunod na araw.

Kaya nga minsan talaga mas masarap na matulog eh. Pahinga lahat. Wala lang. Blangko. Itim lang. Ang sarap lang magshut-down minsan sa totoong buhay. Lalo na kapag naiisip mo yung mga bagay na masakit sa liver. Tulad ngayon..