Hindi naman ako naniniwala sa mga pamahiin shits o kung ano man. Siguro totoo, siguro hindi. Pero kanina tinamaan ako ng kalahating malas. Sa di inaasahan na pagkakataon, biglang bumagsak yung takip ng make-up na nililinis ko. May shoot kasi kami kanina sa Patio Ibarra. Basag ang kalahating salamin na nakakabit sa make-up.Oh well papel, pinulot ko na lang yung basag at itinapon sa plastik.
Quezon Avenue. Dun ako pupunta at hindi ko naman alam kung anong jeep ba ang sasakyan ko. Pero nasabihan naman ako ng nanay ko na Welcome Rotonda nga daw galing samin. Nakasakay naman ako agad, tinanong ko yung drayber kung dadaan ng Patio Ibarra, sabi niya Quezon Avenue lang daw dadaan. So malay ko ba kung san sa lupalop ng mundo ng Quezon City kung saan ang Patio Ibarra. Pagdating mismo ng Q.Ave sa may corner ng timog, bumaba na ako ng jeep para maglakad na lang para mas mabilis maghanap. Nung nagtanong ako sa mga Brgy. na nagkwekwentuhan, dire-diretso lang pala. Edi sana hindi na lang ako bumaba sa jeep para hindi na ako naglakad ng mahaba. Juskopo! Malas ng araw ko.
Photoshoot, sakto lang. Masaya naman, ang ganda nung kliyente namin. Di na kelangan “spot healing” sa sobrang kinis. Kaso ang problema…. WALANG ILAW. Nahirapan ako ng mga one million sa pag-shoot dahil sa madilim at incandescent na ilaw. At wala naman ako flash diffuser kaya papel na lang ginamit ko. Ang hirap… Juskopo! Malas ng araw ko.
Pagkatapos ng shoot namin, malakas ang ulan. Kailangan kong maghanap ng taxi pauwi sa kalagitnaan ng malakas na ulan.. biglang napigtas yung dikit ng mga strap ng sandals ko. Juskopo! Malas ng araw ko.
Nakahanap naman kami ng taxi. Ang problema, umiral naman kamalasan ko. Si kuyang drayber, masyadong magulang. Akalain mong quezon ave to quezon ave, 68php na agad ang pinatak ng metro. At kung umandar, daig pa ang mga pagong sa karera, sobrang bagal. At halatang sinasadya para naman tumaas agad ang metro. Nabwisit ako at sinita ko.
“KOYA! May sira ba tong sasakyan mo? Bat ang bagal mo magpatakbo? Nako pagdating sa bahay pupusta ako 150 na metro ko.”
Aba, nagalit pa si kuya. “Baha baka masiraan tayo!”
Tumingin ako sa kalsada, potek, baha ata yung mata niya ng muta. Dahil hindi naman baha. WATDAPAK! Juskopo! Malas ng araw ko.
Pagdating sa kanto, trapik. Wala na akong pera. Mali pala ang hula ko, dahil 150php na wala pa ako sa bahay ko. Kaya bumaba na lang ako sa kalsada para maglakad, medyo malapit na lang naman. Ang problema, baha! Kailangan kong umiba ng ruta na mas malayo para makauwi. Baha, pigtas ang tsinelas ko, mabigat ang bag ko, at mainit pa rin ang mani sa magulang na drayber. Juskopo! Malas ng araw ko.
Pagdating ng bahay, ramdam na ramdam ko parang ang malas ko. Pinaalala bigla nung katulong namin na nakabasag ako ng salamin na one half.
No comments:
Post a Comment