Ang Taong Mukhang Plastic

Siguro naman kilala mo kung sino si Valeria Lukyanova?

Siya lang naman ang real life Barbie ng mundo. Marami na ang nagtangka at nagpagandang mga babae para lang maging kagaya ng idol ng lahat ng kababaihan. Ang napaka-perfect, sexy, beautiful and rich na si Barbie. Pero hindi ko aakalain na may makakakuha talaga sa itsura niya. Ito ay ilan sa mga litrato ni Valeria Lukyanova.

 

Mga pictures na nagkalat dito sa internet. Hindi lang talaga ako makapaniwala sa itsura niya. Oo maganda sa paningin, pero hindi ko mapigilan na magdalawang isip kung tao ba talaga ang nilalang na nasa picture o isang plastic na gawa sa factory. Isang patunay na magaling na talaga ang mga tao sa panahon ngayon, lahat talaga pwedeng gawin. Basta may pera lang. 

Pero maski maganda tignan, may pangit pa rin na epekto. Kung ito na ang magiging basehan ng pagiging maganda, malamang maraming kababaihan ang mawawalan ng tiwala sa kung anong meron sila. Lahat magpaparetoke, lahat magpapagawa ng ilong, lahat magpapapayat, lahat magpapapaputi, yung ilang magpapatanggal ng ilang ribs para lang makuha ang ganito kaliit na waistline.. Lahat magbabago. Lahat magiging peke at wala nang magiging totoo.

Sawsaw Suka Mahuli Taya: Isang Opinyon sa Nababalita

Mula kaninang umaga pa ako nanunuod ng balita at nasubaybayan ko yung tungkol sa Silverio Compound sa may Sucat, Paranaque.


Alam mo talagang may mali sa sistema ng dalawang panig. Walang nagbibigay, lahat mainit ang ulo at walang gustong makinig. Isa daw ang patay at mahigit trenta ang sugatan.. Pero para sa akin pare-pareho nilang ginusto yun. Imbis kasi na pag-usapan na lang, dinadaan sa gulo. Ayokong makialam at magpanggap na kunwari may alam sa totoong nanyayari, pero hindi ko rin mapigilan yung sarili ko sa pagre-react sa mga nakikita ko sa tv.

Ewan ko.. Siguro kasi hindi ako squatter kaya hindi ko naiintindihan kung bakit ganun na lang ang galit nila. Para sa akin kasi, oo nga.. Bahay mo nga yung nakatayo doon, pero sigurado ka bang legal na iyo yun? May papel at titulo ka ba na nakapangalan sa iyo yung lupa na iyon? Meron naman silang lilipatan na lugar ang kaso kasi, hindi sila kakasya dahil sa dami ng bilang nila.


Pero masasabi ko rin na gago rin ang mga pulis. Makitid na nga ang utak ng mga residente, sinabayan pa ng makitid din na utak ng pulisya. Oo at masakit ang matamaan ng bato pero hindi naman ata tama na paluin sa ulo ng batuta ang mga nahuli na nambabato. Para saan yon? Para makaganti? Para lang sabihin na mas matapang o mas may awtoridad?


Pilipino nga naman... Pero sa tingin ko..


Ang problema kasi talaga, yung kaugalian ng ilang tao na hindi natututo. Alam na ngang mahirap ang buhay, kukuha pa ng bato na ipupukpok sa kanya-kanyang ulo nila.


Karamihan ng squatters, walang trabaho. Pag walang trabaho, walang pera. Pag walang pera, walang pagkain, walang tubig, walang tirahan. Kung meron man, maliit lang. Ayos naman ang maliit na tirahan, ang problema lang.. yung bilang nila.


Bakit kasi kung sino pa yung mahirap at walang pera, sila po yung mag-aanak ng marami. Tapos magrereklamo sa hirap ng buhay dahil hindi nila kayang buhayin ang mga anak. Tapos.. yung mga anak naman nila, na hindi natuturuan ng mabuti, at dahil na rin sa pangit na kapaligiran, maagang natutong lumandi. Kaya pansinin mo.. Karamihan sa squatters area, edad 14.. May anak na. Pero ganun pa rin ang buhay.. Walang pera, walang trabaho, walang pagkain, walang tirahan, paulit-ulit lang.


Isa pang problema, maari mong isisi sa sistema ng Pilipinas mismo. Masyadong mahal ang matrikula, masyadong maarte ang mga eskwelahan kaya naman hindi sapat na edukasyon ang nakukuha ng bawat pilipino. Kaya ayun.. mahihirapan talaga sila maghanap ng trabaho..


Ang titigas lang kasi ng ulo ng lahat kaya ayan tuloy, hindi nagkakaintindihan at lalo lang nagkakasakitan.

Operation Tuli Experience Part 2

Ewan ko ba pero itong summer na ito, parang napaka-boring. Napakatagal kong hinintay tapos nung dumating wala naman nanyari. Walang magawa. Walang makausap. Walang pera. Lahat ng kaibigan ko busy na, walang namamansin (o baka ayaw lang talaga nila ako kausapin) HAHAHAH.

Kaya gaya nung dati, sumali ulit ako sa operation tuli. May magawa lang. :D



Syempre sinama ko rin yung friendship forever and partner forever ko from Crave Vision Photography.. Walang iba kundi si Vea Jallorina. :D



Medyo madaming tao pumunta kaya nagbihis na rin kami kaagad para maka-start na rin. First time niya magpunta at ako naman second time sa ganito. Pero pareho pa rin kaming excited at medyo kinakabahan. Chos!

So nung una, panuod-nuod lang kami, tas partner kami muna ulit sa isang bata. Na-realize ko lang.. Mas magaling siya magtahi kesa sa akin. 2nd time ko na pero hindi pa rin ako master sa pagbuhol-buhol. Well. Siya na. HAHAHA. :P

Hanggang sa feeling namin sobrang galing na namin kaya nakaya na namin mag-solo kahit papaano. :P

Maaga natapos yung operation tuli, siguro mga 1 or 2 ng hapon tapos na. Nakakatuwa lang talaga yung mga experience na ganito kaya siguro pati sa picture, kitang-kita yung tuwa ko. HAHAHAHAH.

THAT AWKWARD MOMENT na nahuling ganito yung mukha ko habang nagtutuli pero AWARD WINNING picture!

HAHAHAHAHA! Til next time, samahan ulit ako sa tuli adventures. Chos!

Saan ka ba natatakot? Sa mga kalalabasan ng gagawin mong desisyon o sa mga resulta ng mga bagay na hindi mo nagawa? Hindi naman lahat ng bagay kailangan mong intindihin, hindi lahat ng bagay kailangan mong pakialaman, pero kaya ka ba natatakot dahil baka mawalan ka ng kontrol sa sarili mo?

Siguro alam mo kasi na kapag nanyari yun, hindi mo na alam kung ano yung ginagawa mo. Kagaya ng paulit-ulit na nanyayari, hindi mo na kilala ang sarili mo. Ang mga mariin na itinanim mo sa ulo mo, dahan-dahan na maglalaho. Pati yung kinakapitan mong paninindigan mo, bibitawan mo. At yung puso mong pinatigas mong parang bato, malulusaw ulit kagaya ng isang sorbetes na ibinilad sa kalagitnaan ng tanghaling tapat. Magiging bulag, bingi at tanga.

CHECK MY LATEST Acoustic Cover

Own Version of Katy Perry's If You Can Afford Me. Free download! Sana magustuhan niyo. :D
http://soundcloud.com/echoserangbata/if-you-can-afford-me-acoustic

NBSB Diaries

Dati inaabangan ko talaga yung pagdating ng summer para makagala at makalakwatsa. Masyado kasing napudpud yung utak ko kakaisip at kakamemorya ng kung ano-ano nung pasukan. Ang daming araw na nasasayang. Imbis na uma-aura at gumagala na ako ngayon, wala. Wala kasi akong pera. Wala pa akong kaibigan para kasama sa paggala. HAAAAAAAY.

Kailangan ko na talaga ng pera… Tsaka kaibigan. Tsaka ka-IBIGAN.

Seryoso.

Wala lang. Ewan ko ba, dadating siguro yung punto sa tao na maghahanap nang maghahanap ng pag-ibig. Pero sabi nga nila hindi daw ito hinahanap kasi ito mismo ang maghahanap sayo. Medyo matagal nga lang.. Siguro imbis na lumipad at maging superhero, andun siya sa trike na de padyak kaya napakatagal dumating. Ang masaklap pa dun baka flat pa yung trike na nasakyan niya at naglalakad na lang siya. At dahil sa init ng araw at pagod naisipan niyang magpahinga.. Hanggang sa may makilala na siyang iba.. HAAAAAAAAAAY.

Minsan kasi nakakapagod din na maghintay ng tao na para sa iyo. Pakiramdam mo nagmumukha kang tanga dahil wala kang kasiguraduhan kong may dadating nga ba o wala. Ang sakit kaya nun. Ang sakit kaya nung feeling na akala mo may hinihintay ka, tapos namuti na yung mata mo yun pala, wala. Cancelled.

Sa mga panahon ngayon, ewan ko kung bakit ako nagkakaganito. Parang gusto kong hanapin na lang yung taong para sa akin. Kumbaga sa paghihintay sa destiny mo, parang gusto ko na lang na ako na lang mismo yung gumawa ng destiny ko. Wala ng tadha-tadhana. Ang tagal kasi niya eh. Oo. Ang tagal ni "The  One".

Sana dumating na siya. Sana dumating na siya. Sana dumating na siya.. (Repeat til fade...)

Zero

Yan ang laman ng wallet ko ngayon. Zero. Itlog. Wala. 

Wala na akong pera. Hindi ako nakapag-ipon nung mga araw pa ng pasukan kaya naman eto ako ngayon, namumulubi. Pero syempre, sabi nga nila, lahat ng problema may solusyon. Kagaya ng mga sikat na fashion bloggers, kunwari may bumabasa rin ng napaka-interesanteng plano ko. :D

Part 1: The Ukay Shop

Gusto ko sana mag-organize ng isang garage sale or ukay-ukay. Tutal hindi naman lahat ng damit at gamit ko nagagamit ko talaga, kaya ibenta na lang sa murang halaga. Lahat pwede sumali! I-invite ko yung mga friends ko or maski kayo kung gusto ninyo. Magbenta tayo ng mga mura at bagsak presyo. Pramis gagana ito. Nag-ganito na kasi ako nung grade 3 ako sa tapat ng bahay namin, nakabili ako ng school bag na Barbie. Syempre siguro naman mas matanda na ako ngayon, mas magiging okay ang labas nito. Ang main concern ko lang kung saan. Mas maganda kasi kung daanan ng tao para mas madaming makakita at makabili.

Part 2: Bili na ng balls!

Syempre kapag naka-ipon na ako ng pera na galing sa ukay shop, bibili ako ng mga pagkain na patok sa hapon! Malamang maraming batang gutom dahil sa paglalaro nila sa kalsada kaya gusto ko magbenta ng mga balls. Fishballs, squidballs, chicken balls, pati mga fruit shake. Balak ko rin pala magtinda ng icecandy. Ajeje.

Sana talaga magawa ko itong plano ko. Last summer ko na ito kaya susulitin ko talaga. Lahat ng pwedeng gawin, hangga't maari gagawin ko. Sana talaga. Mas madali kasing isipin at sabihin kesa sa mismong actual na gawain.

Pero kaya ko yan! (Oo dapat paulit-ulit para maniwala ako sa sarili ko na kaya ko ito.)

Another back photo. Literal na likod.

Front view vs. Back view

I just love my new hairstyle. Undercuts are <3.