Kwentong Ka-echosan.

Nadedepress na talaga ako. Ahuhuhu. Joke lang. Paano ba naman kasi, nasagi ko na naman yung pader. Nakakainis naman kasi itong lugar namin ang sikip-sikip. Ang hirap-hirap mag-park. Nagagasgasan lang naman pero kahit na. Ano pa kaya ang posibleng manyari sa akin bago ako matuto mag-park ng matiwasay? Haaaay. (Hinga ng malalim.)

Ano pa ba mga nanyari sa akin? SA totoo lang puro gala lang ang ginawa ko. Eh kasi naman sinusulit ko na lang yung sembreak malapit na naman magpasukan kaya nade-depress ako lalo. Ayoko pa talaga pumasok. Kahit walang pera sige lang, at least hindi ka pagod. Hindi ka stress. Pero minsan kapag ganun kasi nakaka-bore din. Kaya nauuwi din sa lakwatsa.

Kahapon kasama ko yung tropa ko nagpunta kami ng Trinoma. Manunuod dapat kami ng Praybeyt Benjamin kaso tae talaga. (Ewan ko ba pag sa trinoma never pa talaga ako naging FULL TIME Happy.) Puno na naman. Kaya ayun, tumambay na lang sa starbucks hanggang sa malasing kami sa kape at mapagod ang lalamunan kaka-kwento.

Napatunayan ko sa sarili ko na mulat na talaga mata ko. Bukas na talaga isipan ko sa mga posibleng manyari dito sa mundong ibabaw. Hindi na bago eh, luma na. Sanay na. Oh well papel ganun talaga ang buhay. Just deal with it.