Limutin

Nakita ko na naman siya. Ang babaeng hinahangaan ko. Ang babaeng kinaiinisan ko. Ang babaeng mayroon ang lahat. Siguro inggit. Siguro selos. Alam ko matagal na iyon, pero ganito pa rin ang nararamdaman ko tuwing nakikita ko siya.


Mahina, malungkot, panget, nagpipilit, wirdo, lahat na. Nakakapambaba na parang kailangan kong tumingala tuwing titignan ko siya. Malaking epekto ang nangyayari sa pagkatao ko sa kung anong nararamdaman ko sa presensiya niya. Sino ba siya? Ano ba siya?


Parang kapag tinignan ko siya, ang nakikita ko lang ay yung mga bagay na gusto ko na meron sa kanya. Yung mga nanyayari sa kanya na nais ko ring manyari sa akin. Inggit nga ba ito? Pwede. Selos? Wag naman sana. At hindi rin talaga selos ito dahil nakaraan na iyon na isinuka at pinagsisihan ko. Isang kagagahan..



Pero kahit na ganoon, hindi ako galit sa kanya. Sa katunayan, gusto ko rin siya. AMBIVALENCE. Gusto mo pero ayaw mo rin. Hindi makapag-desisyon kung sa pula ba ako, o sa puti.


Isa sa mga naiisip kong dahilan kung bakit ako nagkakaganito dahil Naghihilom ang sugat, pero merong naiiwang peklat. Posibleng mapatawad at maging okay ang lahat pero imposibleng makalimot.


Sana makalimutan ko na lahat. Sana dumating yung oras na kaya ko ng talikuran ang lahat at hindi matakot na mawala ang mga bagay na wala naman talaga sa akin umpisa pa lang.