Ang Magandang Naidudulot ng Pagka-EPAL ko.

EPAL AKO.


Hahahaha. Napakagandang panimula diba? Oo bakit ba. Epal ako eh. Ewan ko pero minsan kasi natutuwa talaga akong maki-epal sa kung anu-ano. Siguro nga, kagaya ng paulit-ulit-ulit-ulit-ulit-ulit-ulit-ulit-ulit-ulit-ulit-ulit-ulit-ulit-ulit-ulit-ulit-ulit-ulit-ulit-ulit-ulit kong sinasabi... (O ilang ulit yun, nabilang mo?) na gusto kong may magawa ako habang bata pa ako.

Siguro kung follower na kita dati, nabasa mo yung mga posts ko na isa akong marshall sa simbahan. Yun yung parang security guard o bouncer ng mga rebulto na ipinaparada tuwing may prusisyon. Para maging maayos yung pila o kaya naman eh para hindi magkagulo yung mga tao. Nung nagkaroon ng Mr. and Ms. Rehabilitation Sciences nung 2nd year ako, ganito rin ang papel ko. (Pwede na talaga akong maging lady guard)

Nabasa mo rin siguro na yung ka-epal-an ko nung nakaraan na summer. Nagtuli ako ng mga bata sa Tarlac. Uulitin ko, hindi ako nagtahi kasi natatakot ako dahil nanunuod yung mga nanay nila. Kaya tiga-inject, linis at gupit lang ako nung mismong balat. Hahaha.

Eh ngayong magbabagong taon.. Umusbong na naman ang pagka-epal ko. Walang magawa na may kwenta. Naisip kong sumali sa mga volunteers sa Well Wishes event. Nakita ko lang sa facebook na kailangan nila ng volunteers kaya kahit wala akong kakilala dun, sumali ako. Buti na lang at may naaya ako na kaibigan. (Nakilala ko rin lang sa isang Go-see/Casting).



Dumating ako dun ng mga 11:30 am. Call time 11 am. Pasensya naman at lagi na lang ata akong late kahit saan ako magpunta. Meeting muna tapos inayos yung mga gagamitin na gamit para sa event sa mag-hapon.



Nahiya-hiya pa ako kasi syempre halos lahat ng kasama ay galing sa CSB. Eh hindi naman ako englishers na tao kaya nung una medyo tahimik lang. Pero nung tumagal e ayun, dumaldal na rin ng bongga. Hindi naman pala kasi sila kagaya nung naiisip ko pag minsan. Mababait sila tsaka hindi maarte. Matutulungin pa! :D



Nung tapos na kaming mag-ayos ng gamit, ayun!  Nag-start na kaming mag-trabaho. Nakakapagod ngumiti pero mas nakakapagod magpigil ng tawa kapag may nakita kang dumaan na nadulas sa harapan mo. Pero tuloy-tuloy lang ang trabaho. Sigaw dito, sigaw doon. "Donations po for the Sendong flood victims!" sabay smile na nagpapa-cute para mag-donate sila.




Mula umaga hanggang hapon walang upo-upo. Diretso lang. Masakit sa paa at nakaka-gutom. Bukod dun, nakakapaos pa at nakakangawit ngumiti at sabihin ang mga linya ng paulit-ulit. Pero kahit na ganun, pagkatapos nung event, masaya pa rin ako. Kakaibang experience na naman ang naranasan ko sa pagsali dito sa Well Wishes event. Ako rin pala ang nag-iisang tiga-UST na napadpad dito. (Hahaha. Pa-Epal talaga eh ano?)

Sa loob ng isang araw na pagpapagod, (sa tingin ko worth it naman ang pagod namin) nakalikom kami ng P40,023.30 (Forty thousand twenty three pesos and thirty centavos) galing sa mga mababait na nagbigay ng donations doon sa mall. Malaking bagay na rin yun para sa mga nabagyo ni Sendong.

Minsan talaga masarap din maging epal pagdating sa mga ganitong event. Bukod sa nakatulong ako sa mga kababayan natin na nabiktima ng bagyong Sendong, dumami na naman ang mga bagong kaibigan ko.


PS. maganda pala minsan manglimos sa mall.