Kwentong Kalyo

Yan ang mga kamay ko. Ampanget. Punong-puno ng kalyo. Magaspang. Bitak-bitak ang balat. Maraming istorya ang kamay na yan.

Second year Highschool ako nun. Kumain kami sa foodcourt ng SM Cubao. May tumutugtug na dalawang lalaking nagbebenta ng gitara. Naiinggit ako. Gusto ko din matuto niyan. Sa halagang 999 piso, nakabili ako ng isa. Yung kulay pink.

Bumili ako ng songhits na tig-50 pesos. Ayos lang, marami namang kanta. May chord chart pa. Unang-una kong natutunan nun, NARDA by KAMIKAZEE. Tuwing hapon, pagdating ko ng bahay, tutugtog na ako. Mage-ensayo. Para gumaling. Bawat araw, bawat pagtugtog, hinihiling ko na sana magkaroon na ng kalyo yung mga daliri ko. Masakit kasi. Mahapdi. Pero tulad ng sabi ng karamihan, "No Pain, No Gain." Hanggang sa kahit papaano, masasabi kong gumaling ako.
Meron pang ibang istorya yang mga kalyo ng kamay ko.

May mga pagkakataon na kapag wala akong magawa, binabalatan ko na lang yung kamay ko. Wala lang. Gusto ko lang.

Naalala ko rin dati, meron akong nagustuhan na isang gitarista ng hindi sikat na banda. Nagsisimula pa lang sila nun. Metal ang tugtugan nila. Ewan ko ba, pero para akong tanga nun. Inaya niya ako manuod ng tugtog nila. Sumama naman ako. Tapos nung byahe na, pinakita ko yung kalyo ko. Pinakita rin niya yung kalyo niya. Pero mas magaspang yung sa akin, sabi niya kasi nilalagyan daw niya ng lotion yung mga kalyo niya sa kamay. Lagyan ko rin daw yung akin.

Yun pa lang naman. Pero sigurado akong kasabay ng pagtanda ko, dadami rin ang kwentong kalyo ko.